اميرالمؤمنين علي (ع) در يكي از وصاياي خود در مورد يتيمان و لزوم توجه به آنان مي فرمايند: "خدا را خدا را درباره يتيمان، آنان را گاهى سير و گاهى گرسنه مگذاريد، مباد كه در كنار شما تباه شوند."



آن حضرت همچنين در مورد فقرا مي‌فرمايند: "تهيدست فرستاده خداست. كسي او را محروم نكند." و يا در جاي ديگري مي فرمايند: "از كارافتادگان و نيازمندان و دچارشدگان به زيان و سختى و صاحبان امراضى كه از پا درآمده اند،در ميان اينان كسانى هستند كه حاجت خود را بيان مي كنند و كسانى هم هستند كه عفت نفسشان مانع از طرح نيازشان است. ... رعايت حق هر يك از آنان از تو خواسته شده، پس نشاط و فرورفتن در نعمت تو را از توجه به آنان بازندارد، چه اينكه از بى توجهى به امور كوچك آنان به بهانه پرداختن به كارهاى زياد و مهم معذور نيستي."



امام(ع) ادامه مي‌دهند: " از انديشه ات در امور ايشان دريغ مكن، و رخ از آنان برمتاب، از آنان كه ديده ها خوارشان مى شمارد و مردم تحقيرشان مى كنند كنجكاوى كن، براى به عهده گرفتن امور اينان انسانى مورد اعتماد خود را كه خداترس و فروتن است مهيّا كن، تا وضع آنان را به تو خبر دهد. سپس با آنان به صورتى عمل كن كه به وقت لقاء حق، عذرت پذيرفته شود.



حضرت علي (ع) همچنین در یکی از سخنان خود در كتاب شريف نهج البلاغه نيز در مورد محرومان مي فرمايند: "خداوند روزى تهيدستان را در ثروت اغنيا واجب نموده؛ تهيدستى گرسنه نماند جز با منع ثروتمند و خداوند والامقام گرسنگى فقيران را از ثروتمندان بازخواست خواهد كرد."